دهک‌های پایین همچنان بیشتر اجاره‌نشین‌اند

 سهم سکونت استیجاری طی 20 سال گذشته افزایش یافته است

در حوزه سکونت استیجاری، دهک اول بیشترین سهم را در سال 1386 با حدود 3 هزار داشته و این رقم در سال 1402 به حدود 6 هزار رسیده است. دهک دهم کمترین سهم را داشته؛ سهمی که از حدود 2 هزار در سال 1386 به 4 هزار در سال 1402 افزایش یافته است. این ارقام بر اساس سهم هزینه‌ای حقیقی دهک‌ها از سکونت استیجاری هستند و واحد دقیق در گزارش مشخص نشده است. این روند نشان می‌دهد که دهک‌های پایین همچنان بیشتر درگیر سکونت استیجاری هستند و سهم آنها در طول زمان افزایش یافته است.

سیاست‌ های دولت باعث افزایش فاصله خانه‌دار شدن ثروتمندان و اجاره‌نشینی فقرا شده است

مرکز پژوهش‌های مجلس تأکید می‌کند که الگوی نابرابری در مالکیت نه‌تنها کاهش نیافته، بلکه روبه افزایش بوده است، به‌ویژه بین دهک اول و دهم. این نابرابری در توزیع مالکیت به نابرابری‌های پیشین افزوده شده که زاده اتکای روزافزون دولت به بخش خصوصی در زمینه ساخت‌وساز است. داربست سیاستی افزایش این نابرابری‌ها، سپردن تامین مسکن خانوارهای کم‌درآمد به ساخت‌وسازهای بخش خصوصی است؛ بدین معنا که دولت به جای هدایت کل ساخت‌وسازهای مسکونی برای تأمین مسکن همه خانوارها، از فعالیت‌های سوداگرانه بخش خصوصی در حوزه مسکن حمایت می‌کند تا با افزایش عرضه مسکن، بحران مسکن حل‌وفصل شود.

روند افزایش مالکیت‌های جدید عمدتا  به نفع دهک‌های درآمدی بالا بوده

یکی از نشانه‌های بازتولید این نابرابری‌ها را می‌توان در سهم دهک‌های هزینه‌ای حقیقی از مالکیت مسکن و سکونت استیجاری طی سال‌های 1386 تا 1402 مشاهده کرد. روند افزایش مالکیت‌های جدید عمدتا  به نفع دهک‌های درآمدی بالا بوده و سهم دهک‌های پایین از سکونت استیجاری در طول زمان افزایش یافته است. در واقع، بخش بیشتری از موجودی مسکن به مالکیت خانوارهایی درآمده که هم مسکن ملکی شخصی داشته‌اند و هم مالک واحدهای مسکونی جدید شده‌اند، در حالی که دهک‌های پایین بیش از پیش به سکونت استیجاری وابسته مانده‌اند.