به گزارش نسیم اقتصاد، در فاصله 10 تا 14 سپتامبر سال 1960، نمایندگان پنج کشور تولیدکننده نفت شامل دکتر فواد روحانی از ایران، دکتر الشیبانی از عراق، احمد سید عمر از کویت، عبدالله تریکی از عربستان سعودی و دکتر خوان پابلو پرز آلفونسو از ونزوئلا،  اوپک را در بغداد تاسیس کردند و فصل تازه ای در صنعت نفت جهان گشودند.

ماموریت اصلی اوپک و اهدافش، سایر کشورهای تولیدکننده نفت را تشویق کرد به این گروه ملحق شوند. این اهداف شامل حمایت از ثبات بازار نفت و حمایت از حق همه کشورها برای داشتن حاکمیت همیشگی بر منابع طبیعی‌شان به نفع توسعه بود.

اوپک در 64 سالگی خود، همکاری و گفت و گو را در میان همه ذی نفعان ترویج کرده تا به ثبات در بازار نفت جهانی دست پیدا کند؛ از طریق رویکردهای جامع و واقع گرایانه، به بحران‌ها بپردازد و تداوم عرضه نفت را برای توسعه کشورها و رفاه حال بشر، تضمین کند. این اقدامات در حال حاضر در «اعلامیه همکاری» و «چارتر همکاری» میان کشورهای اوپک و غیراوپک تجلی یافته است.

هیثم الغیص، دبیرکل اوپک به همین مناسبت اظهار کرد: بدون تردید، اوپک قهرمان بازار نفت جهان و همکاری بین‌المللی است و با وجود مشکلاتی که صنعت با آن روبروست، همچنان به تضمین ثبات و توازن بازار نفت در جهت منافع همه تولیدکنندگان و مصرف کنندگان و همچنین اقتصاد جهانی متمرکز مانده است. همچنان که تاریخ موفقیت بی‌نظیر اوپک را جشن می‌گیریم، مطمئن هستم که با ادامه حمایت از کشورهای عضو و کل خانواده اوپک، این سازمان به شکوفایی در سال‌ها و دهه‌های پیش رو ادامه می‌دهد.

 اوپک در سال 1973 پس از اینکه تولید نفت را کاهش داد و کشورهای متحد با رژیم صهیونیستی در جنگ با مصر را هدف تحریم قرار داد، شهرت جهانی پیدا کرد. این گروه حدود نیمی از نفت خام جهان را در دهه 1970 قبل از ظهور منابع عرضه غیراوپک مانند تولیدکنندگان دریای شمال، تولید می‌کرد. در دهه‌های بعد، سهم اوپک بین 30 تا 40 درصد بود، اما رشد کم‌سابقه تولید رقبایی مانند آمریکا، به طور پیوسته این سهم را در سال‌های اخیر کاهش داده است.

این گروه از سال 2017، با روسیه و سایر کشورهای غیرعضو در قالب گروه اوپک پلاس، برای مدیریت بازار همکاری کرده است.

تعدادی از تولیدکنندگان کوچک در سال‌های اخیر به اوپک پیوسته‌اند که شامل گابن در سال 2016، گینه استوایی در سال 2017 و کنگو در سال 2018 هستند. گروه تولیدکنندگان اوپک پلاس بعد از این که آنگولا و چند عضو دیگر را در سال های اخیر، از دست داد، به دنبال جذب نامیبیا است که ممکن است تا یک دهه آینده، به چهارمین تولیدکننده بزرگ آفریقا تبدیل شود.