وی ادامه داد: درست است که افزایش قیمت ممکن است تا جایی به نفع تولیدکننده باشد، اما در یک نقطه‌ای بازارها و مشتریان خود را از دست می‌دهیم.
 
تولیدکنندگان قدری وارد میدان شده‌اند
 
عضو شورای ملی زعفران ایران اضافه کرد: تصور می‌کنیم تولیدکننده اول زعفران در دنیا هستیم؛ ولی هند، یونان، مراکش، اسپانیا هم وارد عرصه شده و تولیدکنندگان قدری هستند. افغانستان نیز از دیگر تولیدکننده های زعفران به شمار می رود.
 
زعفران ایران به اسم کشورهای دیگر صادر می‌شود
 
وی در ادامه با اشاره به اینکه زعفران ایران از کشور خارج می شود و سپس با اسم کشورها دیگر مجددا صادر می شود، گفت: افغانستان کمتر از 20 تن زعفران تولید می کند ولی حدود 70 تن صادرات دارد. این یعنی زعفران ما به آنجا می رود و سپس بسته بندی شده و از آنجا صادر می شود.
 
به گفته وی عمده ترین وارد کننده زعفران ایران، افغانستان و سپس امارات، اسپانیا و چین است. این یعنی بازاری که سال‌ها پیش با زحمت آماده کرده بودیم دو دستی تقدیم افغانستان شد و آنها نیز به هند، عربستان و آمریکا صادر می کنند.
 
حسینی عنوان کرد: هند تعرفه سنگینی برای واردات زعفران از ایران دارد به همین دلیل زعفران ایران وارد افغانستان شده و سپس به هند می رود.
 
این فعال بخش کشاورزی با بیان اینکه نگاهمان به تجارت با زعفران تنها از مسیر خام فروشی است، گفت: علاوه بر مشکلاتی که در بخش آموزش و مدیریت تولید و بسته بندی زعفران وجود دارد، صادرات نیز با موانعی همراه است و دولت باید این موانع صادراتی را بردارد. وقتی موانع موجود باشد امکان صادرات نیست. معافیت تعهد ارزی از صادرکنندگان محصولات کشاورزی باید اولویت اول دولت باشد.
 
کاهش تولید زعفران
 
عضو شورای ملی زعفران با اشاره به اینکه موانع پیش روی صادرات باعث شده که بازارهای هدف را از دست بدهیم و حجم صادرات کاهش یابد، گفت:  باید عارضه یابی کنیم تا مشخص شود مشکل دقیقا از کجاست و چرا تولید کاهش یافته است. در دهه 50 تا 60 در هر هکتار بین 6 تا 7 کیلو زعفران تولید می‌کردیم، اما در حال حاضر این عدد به 2 کیلو در هر هکتار رسیده است.
 
وی با بیان اینکه مدیریت تولید می لنگد، افزود: اگر کشاورز بتواند در هر هکتار 6 تا 7 کیلو زعفران برداشت کند تولید توجیه اقتصادی دارد و می‌توانیم با دنیا رقابت کنیم.
 
حسینی در پایان گفت: در هر مترمربع زمین باید یک گرم زعفران خشک تولید کنیم، اما در حال حاضر در هر هکتار 200 میلی گرم تولید می‌شود. این یعنی منابع ارزشمند آب و خاک و انرژی برای تولید صرف می شود اما عملکرد در واحد سطح بسیار پایین است. باید عملکرد را افزایش دهیم. وزارت جهادکشاورزی باید در این بخش جدی‌تر باشد، زیرا با حرف و وعده نمی‌توان به این مهم دست یافت.