بحران پرستاری در ایران دو جنبه دارد: نخست، کمبود تعداد پرستاران نسبت به جمعیت و استانداردهای جهانی و دوم، شرایط سخت کاری و فشارهای روحی و شغلی که باعث مهاجرت، تغییر شغل یا ترک حرفه می‌شود. این دو عامل در کنار هم، کاهش کیفیت خدمات و محدودیت دسترسی مردم به مراقبت‌های ایمن و مناسب را به دنبال داشته است.

گزارش مرکز آمار نشان می‌دهد نرخ بیکاری تابستان 1404 با کاهش 0.1 درصدی به 7.4 درصد رسیده و سهم اشتغال ناقص در جمعیت شاغل به 7.6 درصد ثبت شده است.

در شرایط کنونی، بحران بیکاری و گسترش فقر مهارتی تحت تأثیر عوامل مختلفی قرار دارد؛ به باور کارشناسان، ضعف نظام آموزشی، پرداخت نشدن دستمزد منصفانه و ناهماهنگی میان آموزش‌ها و نیازهای بازار کار از مهم‌ترین دلایل این وضعیت هستند.