به گزارش نسیم اقتصاد، حمید حسینی، در گفت‌وگو با ایسنا، درباره این موضوع که مازوت و گازوئیل اعطایی به صنایع و نیروگاه‌ها از چه قابلیت استانداردی برخوردار است، اظهار کرد: حداکثر استاندارد مازوت تولیدی باید  500 PPM سولفور داشته باشد در حالی که مازوت تولیدی که به صنایع و نیروگاه ها اعطا می شود 35 هزار PPM سولفور دارد. یعنی 3.5 درصد گوگرد دارد که این مقدار باید حداقل زیر نیم درصد باشد.
 
به گفته وی در هیچ کجای دنیا اجازه استفاده از این میزان سولفور بالا را به ویژه در نزدیکی شهرها نمی‌دهند. البته این نوع مازوت با سولفور بالا در هیچ جا تولید نمی‌شود. مازوت را هم معمولا کشتی‌ها برای تردد در اقیانوس‌ها استفاده می کنند اما همین کشتی‌ها با ورود به بنادر طبق استاندارد IMO (سازمان بین المللی دریانوردی) موظف به استفاده از سوخت با کیفیت هستند و نباید با نزدیک شدن به بنادر از این سوخت استفاده کنند.
 
رئیس هیئت مدیره اتحادیه صادرکنندگان فراورده‌های نفت، گاز و پتروشیمی ایران، ادامه داد: این مازوت‌های تولید شده پالایشگاه‌های کشور به واحدهای تولیدی ارائه می‌شود و متاسفانه به شدت آلایندگی بالایی داشته و در زمان وارونگی هوا اثرات مخربی برای هوای محیط دارند. از سوی دیگر، واحدهای تولیدی و نیروگاه‌ها چاره‌ای جز استفاده از این فراورده ها ندارند زیرا با شروع هوای سرد، گاز این واحدها به دلیل نیاز مصارف خانگی قطع می شود و واحدها مجبور به استفاده از این فراورده‌ها هستند.
 
حسینی به دیگر محصولات پالایشی کشور اعم از گازوئیل و بنزین به عنوان دیگر عامل آلایندگی هوا اشاره کرد و گفت: یکی از موضوعات ایجاد آلایندگی هوا وجود خودروها و سوخت بنزین و گازوئیل مصرفی آن هاست. البته واحدهای تولیدی هم گازوئیل مصرف می کنند. در واقع بنزین و گازوئیل تولیدی پالایشگاه‌ها با استاندارد یورو 3 کاملا بدیهی است که آلایندگی بیشتری را در شرایط وارونگی هوا ایجاد می‌کنند. به ویژه گازوئیل ارائه شده به واحدهای صنعتی و نیروگاه‌ها هم از کیفیت بسیار پایینی برخوردار است.
 
وی در زمینه کیفیت گازوئیل تولیدی پالایشگاه ها گفت: در حال حاضر PPM گازوئیل‌های تولیدی در پالایشگاه های ما 10 تا 15 هزار سولفور دارد در حالی که در دنیا 10 و یا نهایتا 50 است که این اعداد میزان خطرناک سولفور موجود در گازوئیل های مصرفی ما را نشان می‌دهد.
 
رئیس هیئت مدیره اتحادیه صادرکنندگان فراورده‌های نفت، گاز و پتروشیمی ایران، به ضرورت ارتقا کیفی پالایشگاه‌ها برای تولید محصولی با کیفیت، حداقل در جهت مقابله با آلایندگی هوا اشاره کرد و گفت: بعد از توافق برجام تقریبا همه پالایشگاه‌های کشور با کره جنوبی، ژاپن و دیگر کشورها قرارداد بستند و قرار شد که پالایشگاه های کشور در همکاری با آن ها نوسازی و بازسازی شوند و یا در جهت ارتقا کیفی سرمایه‌گذاری صورت گیرد که متاسفانه با خروج آمریکا از برجام نتوانست این اتفاق خیلی عملیاتی شود و امروز فقط دو پالایشگاه در کشور مثل اراک و ستاره خلیج فارس هستند که محصولاتی تقریبا با استانداردهای لازم تولید می کنند، اما بقیه پالایشگاه‌ها فاقد استانداردهای لازم هستند و محصولات تولیدی آن‌ها کیفیت قابل قبولی ندارد.   
 
حسینی درباره کیفی سازی محصولات تولیدی برای حداقل کردن آلایندگی شهرها در صورت ضرورت مصرف، گفت: اگر پالایشگاه‌ها بخواهند فراورده‌های با کیفیت تولید کنند باید  کیفیت کراکینگ را اجرایی کنند، یعنی با هیدروژن و برخی از ترکیبات بتوانند میزان سولفور فراورده را پایین بیاورند.
 
وی ضمن بیان هزینه بر بودن سولفورزدایی از فراورده ها گفت: سولفوریزیشن هزینه بر است و سرمایه گذاری می خواهد و پالایشگاه‌ها چاره‌ای جز کیفی سازی محصولات تولیدی خود ندارند.